Gustavo Francisco Petro Urrego urodził się w 19 kwietnia 1960 w Ciénaga de Oro w departamencie Córdoba. Ma 62 lata. Petro jest kolumbijskim politykiem i ekonomistą włoskiego pochodzenia, potomkiem Francesco Petro, włoskiego imigranta, który w końcu przybył na północ departamentu Córdoba w XIX wieku.

Ma pięcioro dzieci: Nicolasa (ze związku z Katią Burgos), Andresa i Andrei (ze związku z Mary Luz Herrán, byłą bojowniczką partyzanckiej grupy M-19), Sofię i Antonellę ze związku z obecną żoną Veronicą Alcocer, która z kolei ma syna z poprzedniego związku także o imieniu Nicolás.

Kiedy Gustavo był w drugiej klasie jego rodzice, nauczyciel Gustavo Petro Sierra i Clara Nubia Urrego, zdecydowali o przeprowadzce z wybrzeża do interioru kraju do miasta Zipaquirá w Cundinamarca.

W Zipaquirá uczył się w Colegio de La Salle, gdzie założył gazetę o nazwie „Carta al Pueblo” i centrum kulturalne „Gabriel García Márquez”. Na tym etapie Petro zaczął spotykać się ze związkami zawodowymi i ruchami robotniczymi w Zipaquirá.

W wieku 16 lat ukończył Colegio osiągając jeden z najlepszych wyników w egzaminie ICES o przyjęcie na studia wyższe. Dostał się na jeden z lepszych uniwersytetów w kraju Universidad Externado de Colombia, które ukończył z tytułem ekonomisty. Po ukończeniu studiów uniwersyteckich dostał się do partii Alianza Nacional Popular (ANAPO) w 1981 r. i został radnym Zipaquirá w latach 1984-1986.

PETRO W WIĘZIENIU

24 października 1985 w Zipaquirá Petro, radny i aktywny członek M-19, został schwytany przez Armię Narodową za nielegalne noszenie broni, a następnie skazany za spisek. Spędził 18 miesięcy w więzieniu La Modelo w Bogocie i został wypuszczony na wolność w lutym 1987 roku.

Po uwolnieniu udał się do Santander i Tolimy, gdzie wraz z innymi bojownikami M-19 brał udział w procesie pokojowym między swoim ugrupowaniem a rządem prezydenta Virgilio Barco.

Ze względu na udział tej grupy w oblężeniu budynku najwyższego sądu Palacio de la Justicia w dniu 6 listopada 1985 r., sąd w Bogocie wydał w 1989 r. akt oskarżenia przeciwko niemu i 25 innym dowódcom ugrupowania z tytułu buntu, spisku i noszenia broni.

Jak się później okazało, w czasie zajmowania pałacu Petro nadal przebywał w więzieniu, a oskarżenie to zostało unieważnione po przeprowadzeniu procesu pokojowego z rządem Barco.

PETRO WSPÓŁTWORZY KONSTYTUCJĘ

Petro był współzałożycielem Alianza Democrática, partii politycznej M-19 (AD M-19), która brała udział w Narodowym Zgromadzeniu Ustawodawczym w 1991 r., które miało decydujące znaczenie dla opracowania Konstytucji Republiki Kolumbii z 1991.

W latach 1990-1991 był doradcą Gobernación de Cundinamarca, a z poparciem AD M-19 dotarł do Izby Reprezentantów w 1991 r.

W 1994 r. aspirował do reelekcji w Izbie Reprezentantów, ale nie otrzymał wystarczającej liczby głosów. Później grożono mu śmiercią i postanowił opuścić kraj.

PETRO W BELGII

W tym samym roku Petro został mianowany attaché dyplomatycznym w Brukseli przez rząd Ernesta Sampera i wraz z ówczesną partnerką Mary Luz Herrán udał się do Belgii. Towarzyszyli mu zdemilitaryzowani partyzanci M-19, którzy zostali powołani do ambasad w Europie.

Dwa lata później Petro zrezygnował z dyplomatycznego stanowiska i rozpoczął studia podyplomowe w zakresie Środowiska i Rozwoju Ludności na Katolickim Uniwersytecie w Louvain.

Następnie otworzył przewód doktorski w zakresie zarządzania na kolumbijskim Uniwersytecie Jorge Tadeo Lozano i hiszpańskim Uniwersytecie w Salamance. Ze względu na obowiązki senatora nie ukończył doktoratu.

PETRO WZMACNIA KARIERĘ POLITYCZNĄ

Po powrocie do Kolumbii był kandydatem Sojuszu Demokratycznego M-19 na burmistrza Bogoty w 1997 r. Otrzymał 7 tysięcy głosów (0,56% całości głosów) i zajął ósme miejsce w wyborach, które wygrał Enrique Peñalosa.

Od 1998 r. ponownie starał się być obecny w Izbie Reprezentantów, co mu się kilkakrotnie udało, a w wyborach w 2002 r. uzyskał nawet najwyższą ilość głosów.

W 2006 roku Petro został wybrany senatorem Kolumbii z trzecim co do wielkości głosem w kraju. Jako senator Petro należał do opozycji wobec rządu prezydenta Álvaro Uribe, którego oskarżał o związki z grupami paramilitarnymi. W 2005 roku w Izbie Reprezentantów Petro ujawnił, że kampania prezydencka Uribe w 2002 roku otrzymała wsparcie finansowe Else Lópeza, znanego jako La Gata, skazanego później za powiązania ze Zjednoczonymi Siłami Samoobrony Kolumbii. Przedstawił także fotografię brata prezydenta Santiago Uribe, na której pojawia się obok handlarza narkotykami Fabio Ochoa.

Petro kontynuował swoje śledztwo, zbierając dowody i przedstawiając dowody podczas różnych debat w Kongresie. Te rewelacje otworzyły drzwi do silnej sankcji społecznej przeciwko Uribe w Kolumbii przez sektor opinii publicznej i umieściły go na celowniku z ponad 250 procesami w Prokuraturze Generalnej, które z różnych powodów (jak np. korupcji władz państwowych), zostały zawieszone.

PETRO PRZEGRYWA WYBORY PREZYDENCKIE PO RAZ PIERWSZY

W 2008 roku Petro po raz pierwszy zadeklarował chęć kandydowania na prezydenta.

W wyborach prezydenckich, które odbyły się 30 maja 2010 r, Petro, którego kandydatką na wiceprezydenta była obecna burmistrz Bogoty Clara López, zdobył łącznie 1 331 267 głosów, co stanowiło 9,1% ogólnej liczby głosów i uplasowało go na czwartej pozycji.

W wyborach zwyciężył Juan Manuel Santos, który został wybrany na prezydenta Kolumbii.

Cztery dni po wyborach, Petro spotkał się z własnej inicjatywy z prezydentem elektem, aby rozpocząć dialog na temat ziemi, ofiar i wody.

PETRO BURMISTRZEM BOGOTY

Podczas administracji burmistrza Bogoty Samuela Moreno istniały niezliczone nieprawidłowości w przyznawaniu kontraktów, które Petro potępiał i intensywnie badał, a które później stały się znane jako „karuzela zatrudnienia”.

Po tych wydarzeniach, które sam wskazał jako jeden z najpoważniejszych przypadków korupcji w kraju utworzył własny ruch polityczny pod nazwą Movimiento Progresistas, z którym kandydował na burmistrza Bogoty w wyborach 2011 roku i został wybrany na kadencję 2012-2015.

W grudniu 2013 r. Prokuratura Generalna podjęła decyzję o odwołaniu go ze stanowiska burmistrza stolicy i zakazano mu na 15 lat pełnienia funkcji publicznych. Przyczyną był kryzys śmieciowy, który trwał w stolicy przez 3 dni w grudniu 2012 r. narażając na zdrowie mieszkańców wtedy 7 milionowego miasta. W 2017 r. decyzja Prokuratury została uchylona przez Radę Stanu (Consejo del estado).

PETRO PRZEGRYWA WYBORY PREZYDENCKIE PO RAZ DRUGI

W wyborach na prezydenta w 2018 r. Petro ponownie startował w wyborach na prezydenta. Jego głównym oponentem był Iván Duque Márquez, z którym przegrał zarówno w pierwszej, jak i drugiej turze.

PETRO STARTUJE W WYBORACH PREZYDENCKICH PO RAZ TRZECI

W wyborach prezydenckich 2022 Petro startuje jako kandydat koalicji Pacto Historico razem z Francią Márquez – kandydatką na wiceprezydentkę.

Petro sam oraz w parze z Márquez wygrywają sondaże opinii publicznej oraz tzw. konsultację, którą przeprowadzono w ramach wyboru do Kongresu w dniu 13 marca.

Pierwsza tura wyborów odbędzie się 29 maja.

Śledź z nami wybory 2022!