G-ZV8CDPDQDW
Betancur, największy wielbiciel Barichara

Betancur, największy wielbiciel Barichara

Betancur, największy wielbiciel Barichara

Belisario Betancur zakochał się w santanderskim Barichara, nazwaną najpiękniejszą gminą w Kolumbii.

Betancur był ostatnim konserwatywnym prezydentem Kolumbii, który rządził państwem w latach 1982-86.

Rozpoczął dwa procesy pokojowe z organizacją terrorystyczną FARC (dziś FARC-EP), kiedy ta trzymała w napięciu cały kraj. Podczas swojej prezydentury musiał się też zmierzyć z dwoma tragediami: oblężeniem Pałacu Sprawiedliwości oraz katastrofą w Armero spowodowaną erupcją wulkanu El Ruiz.

O Baricharze dowiedział się od córki Beatriz, będąc już na prezydenckiej emeryturze. Beatriz odwiedziła miasto na zaproszenie znajomych – „Papa, musisz tu przyjechać!” – powiedziała mu zapewnie przez telefon spoglądając na purpurowe kwiaty bugenwilli, które otulały wykończony na biało mur w ogrodzie przyjaciół.

Papa przyjechał i zakochał się od pierwszego wejrzenia. Zauroczony miastem kupił dom, postanawiając spędzić tam ostatnie lata swojego życia.

Dom Belisario Betancur, w którym dziś znajduje się hotel La Casa del Presidente.

W nowym domu zamieszkał ze swoją ostatnią żoną Dalitą Navarro, pochodzącą z Wenezueli artystką ceramiki.

Były prezydent i jego żona zostali ambasadorami kultury i sztuki Barichary, co pozwoliło im nawiązać silną przyjaźń z mieszkającym tam od lat malarzem Davidem Manzurem.

Dla artysty Belisario był wspaniałym przyjacielem, z którym spędzał długie godziny w ogrodzie rozmawiając o sztuce.

David Manzur „San Jorge según Antonio Morales”, 1990

Jednym z przedsięwzięć Batencur i Navarro był „Warsztat rzemiosł domowych i artystycznych”, w którym obecnie szkoli się od 180 do 230 mieszkańców rocznie.

Dalita Navarro pełni funkcję dyrektora i jest odpowiedzialna za pozyskiwanie doświadczonych nauczycieli z Kolumbii i z zagranicy, którzy zapewniają szkolenia w różnych dziedzinach.

Instagram @reservapatiamarilla

Belisario Betancur zmarł na początku grudnia 2018 roku, pozostawiając w Barichara m.in. miejską bibliotekę, którą stworzył i zasilił swoimi zbiorami.

Po jego śmierci został sprzedany dom, ale zachowano jego dziedzictwo przekształcając budynek w ekskluzywny butikowy hotel z 5 pokojami.

Przestrzeń w hotelu poświęcona pamięci prezydenta. Zdjęcie: Casa del Presidente.

Wnętrze salonu. Zdjęcie: Casa del Presidente.

W niecały rok po jego śmierci, w listopadadzie 2019 w Parque Principal w Barichara odsłonięto jego pomnik wykonany ręką lokalnego artysty Joaquín Restrepo. Na odsłonięcie pomnika przybyła żona Dalita Navarro oraz prezydent Kolumbii Iván Duque.

Duque z Navarro podczas odsłonięcia pomnika Betancur.

Restrepo i Navarro razem przy pomniku Betancur.

Choć rzeźba ostatecznie wykonana została w brązie i oczywiście w żółtym kamieniu, to w jej kreacji odegrała ważną rolę technologia. Rzeźba została wydrukowana w 3D w Barichara, podczas gdy Restrepo pracował nad nią w księgarni w parku Bosque de Chapultec w Mieście Meksyk.

Artysta przedstawił prezydenta w postaci zrelaksowanej, siedzącej na ławce, a obok niego otworzona ulubiona książka „Don Kichote z La Manchy”.

Restrepo znał Betancura jeszcze za życia. Widywali się prawie codziennie w warsztacie malarskim Manzura, a później był zapraszany do jego domu na kolacje.

Według Restrepo spokojny Belisario Betancur chciał pozostawić po sobie takie oto motto: zachowaj spokój podczas nieszczęścia.

Dom prezydenta po lewej stronie pozwala na zgłębienie wielkości rezydencji.

podobne artykuły

Odkryj Kolumbię

przewodnik o Kolumbii w kieszeni spodni mężczyzny
kolorowe kwiaty zawieszone na białej ścianie domu przy ulicy
uśmiechnięta kobieta zbiera owoce kawy
kamienna rzeźba przedstawiająca ptaka z parku san augustin
roześmiani kibice kolumbijscy w narodowych barwach
Podróż w czasie, czyli 10 kulturowych atrakcji w Barichara

Podróż w czasie, czyli 10 kulturowych atrakcji w Barichara

Podróż w czasie, czyli 10 kulturowych atrakcji w Barichara

Barichara, okrzyknięta najpiękniejszym miastem Kolumbii, jest chętnie odwiedzana przez turystów krajowych i międzynarodowych.

Patiamarillos, mieszkańcy Barichara, nie poddają się presji przyjeżdżających i wciąż oddycha się tu energią spokoju, nieśpieszności i zaklętego we wszechobecnym żółtym kamieniu relaksu.

Choć gmina niewątpliwie się rozrasta, to pozostaje w niej niezmienna architektura oraz spokojna atmosfera, która pozostaje zgodna z nazwą miasta. Barichara w języku guane oznacza bowiem „miejsce do odpoczynku”.

Barichara jest wpisana na listę dziedzictwa kulturowego w Kolumbii. Wpadający „na chwilę” turyści nie są przygotowani na to, że to piękna mieścina ma aż tyle do zaoferowania i ich pobyt zwykle ogranicza się do spaceru wokół rynku.

W tym przewodniku dowiesz się, co warto zobaczyć i doświadczyć z kulturowych atrakcji turystycznych.

1. Parque Principal

Każde kolumbijskie miasto ma swój rynek główny zwany parque principal. To pozostałość z czasów kolonialnych. Parque principal jest zwykle zadrzewiony, podczas gdy plaza (jak w Bogocie czy w Villa de Leyva) jest wybrukowana.

Na rynku w Barichara rosną zatem drzewa i palmy. Zachowała się także fontanna i kolumny z latarniami z epoki kolonialnej, kiedy miejsce służyło jako targ z zagrodami i straganami dla chłopów i kupców.

Wśród zieleni można zobaczyć kamienne dzieła ku czci artystycznych kamieniarzy oraz pomniki Francisco Pradilla y Ayerbe (założyciela miasta) oraz byłego prezydenta Belisario Betancur, który był kulturalnym ambasadorem Barichara.

Dookoła rynku, będącego jednocześnie centrum miasta, znajdują się majestatyczne domy z malowniczymi balkonami, których wnętrza zostały przystosowane dla urzędu burmistrza, szkoły, banków, sklepów, restauracji czy kawiarni.

Przez rynek przewija się całe życie miasta. Rankiem zlatują się ptaki, w trakcie dnia przechodzą przez niego pozdrawiający się mieszkańcy, a wieczorem jest to miejsce spotkań dla znajomych, zakochanych czy turystów.

2. Spacer po kolonialnych ulicach

Spokojny spacer po Barichara jest tak obowiązkowy jak spacer po murach w Cartagena de Indias. Wąskie chodniki są specjalnie tak zaprojektowanie, aby zmusić przechodnia do zaglądania w każde otwarte okno i drzwi. Koniecznie załóżcie wygodne buty, bo spacer jest wymagający: pod górkę, z górki lub w poprzek. Być może wybierzecie espadryle, alpargatas, które są tradycyjnym obuwiem w regionie.

Przy odrobinie szczęścia można znaleźć dom, który jest w trakcie budowy w technice tapia pisada i bareheque, aby na własne oczy przekonać się jak tradycyjnie konstruuje się domy.

Koniecznie należy wybrać się do ekskluzywnej dzielnicy La Loma przy starej brukowanej ulicy Calle 10, po której spacer jest jak podróż w czasie. Zachwycająca architektura kolonialnych domów i nowych rezydencji idealnie wpisuje się w naturalny krajobraz.

Przy Calle 12 mieści się La Casa del Presidente, w którym ostatnich swoich dni dożył prezydent Belisario Betancur. Dom sprzedany po jego śmierci w 2018 r, został przekształcony w luksusowy butikowy hotel, który zachowuje magię po ostatnim konserwatywnym prezydencie Kolumbii.

Oczarują was fasady domów w tej willowej dzielnicy ozdobionej wielkimi fallusami kaktusów. 

Artykuł: ŻÓŁTYMI STOPAMI PO BARICHARA, CZYLI CZEGO NIE WIECIE O KOLUMBIJSKIEJ ANDALUZJI

3. Kościół Inmaculada Concepcion

W Barichara koniecznie trzeba zwiedzić kościół Iglesia de la Inmaculada Concepción y San Lorenzo Mártir (Niepokalanego Poczęcia i św. Wawrzyńca Męczennika) górujący nad rynkiem głównym.

Przez wielu, kościół jest niepoprawnie nazywany katedrą. Być może sprawiła to imponująca skala budynku kościoła, a może kopuła, która przypomina swoją włoską siostrę w Katedrze Santa Marta de Fiore we Florencji.

Budowę świątyni rozpoczęto w 1760 roku i zakończono 20 lat później. Jej projekt opierał się na architekturze rzymskiej, z trzema nawami, zbudowanymi z żółtego kamienia, fasadą i 10 monolitycznymi kolumnami (wysokie na 5 metrów i szerokie na 70 cm), które zostały wykonane z całej skały i które reprezentują Dziesięć Przykazań. Ołtarz główny pokryty jest arkuszami złota.

Przepiękny kościół jest jednym z ulubionych miejsc na składanie przysięgi małżeńskiej przez pary młode w Kolumbii.

4. Kaplice santa barbara i san antonio

Kaplica Santa Barbara

Znajdująca się zaledwie parę przecznic od rynku głównego malownicza kaplica Capilla de Santa Bárbara (mapa) przyciąga turystów o każdej porze dnia lub nocy.

Zbudowana w całości z żółtego kamienia pod koniec XVII wieku w stylu romańskim. Fasada jest oryginalna, wnętrze gruntownie odrestaurowane z pięknym polichromowanym drewnianym ołtarzem. W kaplicy organizowane są śluby par z wyższych sfer oraz wystawy malarstwa.

Na ołtarzu głównym znajduje się wykuty w kamieniu kuriozalny szczegół. To dwa żółwie i słońce, które w ikonografii kolonialnej symbolizowały pobożną mężatkę.

​Naprzeciwko kaplicy znajdują się dwa inne symbole Barichara. Olbrzymie tropikalne drzewo puchowca (ceiba) oraz rzeźba dwóch wołów orających ziemię.

Kaplica San Antonio

Znajdująca się na południe od rynku franciszkańska kaplica Capilla San Antonio (mapa) została zbudowana w 1823 roku w stylu kolonialnym.

Fasada zrobiona jest z cementu i pokryta białym wapnem. Ściany u podstawy są rzeźbione, a druga połowa zrobiona jest w technice tapia pisada. Drzwi wejściowe mają kamienny łuk w kształcie podkowy i zawieszoną dzwonnicę w górnej części fasady.

We wnętrzu oko przyciąga rzeźbiony w drewnie ołtarz oraz obrazy: Matki Boskiej Fatimskiej, San Antonio i San Pedro Claver. Kaplica otwarta jest tylko podczas mszy.

5. kamieny cmentarz

Cmentarz La Inmaculada Concepción w Barichara jest swoistym skansenem otoczonym biały murem i zanurzonym wśród zieleni, zaledwie dwie przecznice od rynku głównego (mapa).

Na niewielkiej przestrzeni cmentarzu, Patiamarillos kultywują kamienną tradycję stawiania nagrobków w ukochanym żółtym kamieniu. Niektóre z nagrobków przedstawiają w rzeźbach postacie zmarłych przypominając czym zajmowali się za życia.

Przy wejściu znajduje się replika „Ostatniej Wieczerzy” autorstwa Antonio Gaudiego (której oryginał znajduje się w La Sagrada Familia w Barcelonie). W kamieniu wykonał ją rzeźbiarz Arsenio Plata.

6. kanion rzeki suarez

Barichara leży tuż nad kanionem rzeki Suárez, który zamieszkiwała prekolumbijska kultura Guane. W jego tle widać górski krajobraz Narodowego Parku Serranía de los Yariguíes oraz wzgórza Serranía de los Cobardes, dokąd skierowali się uciekający przed konkwistadorami Guane.

Spacer można rozpocząć od północy miasta w miejscu zwanym Parque de las Artes, znajdującym się na tyłach kaplicy Santa Barbara. Park został założony w 1988 r i posiada 22 rzeźby, których artyści pochodzili z 11 różnych krajów. Tematyką przewodnią parku jest Talla de Piedra, czyli rzeźba w kamieniu, składając tym samym hołd naturalnemu materiałowi z regionu.

Od Parku należy przejść na Calle 1 (zwaną także Calle de los Miradores), która jest unikalnym szlakiem historycznym, kulturowym i przyrodniczym. Droga prowadzi w stronę zachodnią, a następnie zgodnie z rzeźbą kanionu w stronę południową.

Przy szlaku znajdują się różne zadaszone punkty widokowe z niesamowitym widokiem na łąki, równiny i wzgórza kanionu rzeki Suárez. Na samym południu szlaku znajduje się Salto de los Micos – popularny spot na robienie selfies na wystającej skale.

Na szlaku znajduje się także wejście do Camino Real do Guane, gdzie zaczyna się spacer do tego pięknego corregimiento oraz La Piedra de Bolivar, czyli pomnik Wyzwoliciela Simona Bolivara, który 6 razy przechodził przez Barichara.

7. Wędrówka Królewskim Traktem

Przez ziemie Guane przebiegały trakty, które prekolumbijskie kultury używały do komunikacji z innymi kulturami, wymieniając się z nimi np. towarami. W XIX wieku zostały one odnowione służąc temu samemu: jako szlaki towarowe.

Dziś z Barichara można odbyć wędrówkę pieszo lub na rowerze trzema szlakami: do Guane, do Cabrea i do Villanueva.

Dla tych, którzy lubią piesze wędrówki i piękne krajobrazy koniecznie zachęcam do zrobienia wycieczki Królewskim Traktem Camino Real znajdującym się pomiędzy Barichara, a niewielkim corregimiento Guane. O Trakcie do Guane już niedługo!

8. kuchnia santander

Kuchnia Santander słynie z takich specjałów jak: pepitoria, mute, carne oreada, czy słynne dupiaste mrówki hormigas culonas. Tym ostatnim jest nawet wystawiony w Barichara pomnik. Oczywiście z kamienia.

Elvia Restaurante

Koniecznie zamówcie stolik w niewielkiej Elvia Restaurante (mapa), która zasługuje przynajmniej na jedną gwiazdkę Michelina. Przepięknie podane smaczne dania i świeże warzywa pochodzące z ich ogródka zachwycą niejedne podniebienie.

9. kawa specialty

Kawa budzi i przy kawie się odpoczywa. Nie można być w Kolumbii i nie wypić filiżanki wyjątkowych kaw specialty. Dlatego jeśli jesteś miłośnikiem małej czarnej zajrzyj do….

Nona’s Bread

Na świeżą dawkę kofeiny i śniadanie wybierz się do piekarni Nona´s Bread (mapa) znajdującej się tuż przy głównym rynku.

Babá Café Bistró

Na popołudniową kawę koniecznie skieruj swoje kroki do Babá Café Bistró (mapa). Tam odpoczniesz w zieleni (może nawet uda ci się dostać stolik na drzewie) i napijesz się znakomitej kawy lub ochłodzisz się przy piwie. Polecam przepyszne ciasta, które są pieczone na miejscu.

10. Zakupy lub warsztaty lokalnego rzemiosła

Na ulicach odchodzących od głównego rynku jest całkiem sporo artystycznych sklepów z lokalnym rzemiosłem. Znajdziesz niepowtarzalną odzież, buty (również espadryle), kapelusze, sztukę i lokalnie wyrabiane pamiątki. Naprawdę warto zaglądnąć do sklepów i poszperać w bogatej i kolorowej ofercie.

Osoby chętne nauki rzemiosła mogą nauczyć się wyrabiania koszyków, toreb, ceramiki, jak konstruować w tapia pisada, jak zrobić papier z naturalnych włókien jak fique, łodyga ananasa i z innych roślin. Chętni mogą także odbyć tour produkcji tytoniu, który jest kolejnym tradycyjnym produktem wyrabianym w regionie.

Czy przekonałeś się, że do Barichara warto pojechać?

Wszystkie zdjęcia pochodzą z archiwum autorki.

podobne artykuły

Odkryj Kolumbię

przewodnik o Kolumbii w kieszeni spodni mężczyzny
kolorowe kwiaty zawieszone na białej ścianie domu przy ulicy
uśmiechnięta kobieta zbiera owoce kawy
kamienna rzeźba przedstawiająca ptaka z parku san augustin
roześmiani kibice kolumbijscy w narodowych barwach

Żółtymi stopami po Barichara, czyli czego nie wiecie o kolumbijskiej Andaluzji

Żółtymi stopami po Barichara, czyli czego nie wiecie o kolumbijskiej Andaluzji

Żółtymi stopami po Barichara, czyli czego nie wiecie o kolumbijskiej Andaluzji

Barichara jest często określana mianem najpiękniejszego miasta w Kolumbii. Przepiękna architektura ozdobiona kolorowymi krzewami lub kaktusami, górsko-pustynne krajobrazy, smaczna regionalna kuchnia oraz spokój i relaks sprawiają, że w tej ślicznej gminie warto zatrzymać się na więcej niż tylko jedną noc.

Jest to miasteczko, do którego chętnie wracam. Witam się ze starą i znaną Baricharą, ale zawsze odkrywam coś nowego.

Dla mnie o kolonialny klimat z Baricharą mogą konkurować tylko Villa de Leyva, Santa Cruz de Mompox czy Cartagena de Indias. Każda z wyżej wspomnianych gmin jest jednak inna, a Mompox i Cartagena dodatkowo cechują karaibskie wibracje co sprawia, że warto, a nawet trzeba, odwiedzić wszystkie.

Z artykułu dowiecie się o podwójnej historii Barichara i kim byli Guane; dlaczego nazywana jest najpiękniejszym miastem Kolumbii, co to jest tapia pisada i bareheque oraz co do tego wszystkiego mają żółte stopy.

Historia Barichara

Wiele kolumbijskich miast zaczyna swoją historię od momentu przybycia na ziemie hiszpańskich konkwistadorów, pomniejszając fakt, że prehiszpańską Kolumbię zamieszkiwało setki różnych plemion, które jako pierwsze założyły wiele osad.

Hiszpanie przejmowali we władanie istniejące osady, zakładając miasta w imię Korony Hiszpanii i chrzcząc lokalne nazwy na bardziej „święte”.

Historia: terytorium Guane

Terytorium Barichara, jeszcze przed najazdem konkwistadorów, było zamieszkane przez spokojny lud z plemienia Guane, którzy osiedlili się na tym terenie prowadząc harmonijne relacje ze swoim otoczeniem.

W pierwszej połowie XVI wieku na ich ziemie najechali Hiszpanie. Konkwistadorzy pozbawili Guanes najlepszej ziemi pod uprawę, wycofując ludność w inne tereny i nakładając na nich niewolniczy system gospodarowania ziemi.

Wielu Guane zostało przeniesionych do pracy w kopalniach złota, gdzie większość zginęła. Część populacji rdzennej ludności padła ofiarą różnych epidemii, które wybuchły po przybyciu Hiszpanów do Ameryki Południowej.

Podobnie jak w przypadku powtarzającej się historii innych ludów rdzennych na terytorium dzisiejszej Kolumbii, mężczyzni z Guane zostali wymordowani, a kobiety gwałcono. W 20 lat po hiszpańskiej inwazji, populacja Guane skurczyła się do mniej niż 10% mieszkańców społeczności. Język guane wymarł.

Historia: Cud na kamieniu

Legenda głosi, że na początku XVIII w prosty chłop zamieszkujący te okolice, dojrzał wyryty w kamieniu wizerunek Matki Boskiej. Wieść natychmiast rozprzestrzeniła się wśród sąsiadów wzbudzając zainteresowanie wszystkich, tylko nie księdza, który w cud nie uwierzył. Pomimo braku wiary przedstawiciela Kościoła, chłopi postanowili wybudować świątynię.

Ostatecznie w 1751 r. zbudowano ermitraż i oddano go w opiece maryjnej. Wokół świątyni dumania pomału zaczęto wznosić budowle, które dały początek miastu Barichara. Kościół pod parafię zaczął być wznoszony w 1760 r.

Miasto początkowo nosiło nazwę Vare Florence, następnie Vara Echada i wreszcie Barichara, co w dialekcie guane oznacza „miejsce do odpoczynku”.

Kamienna architektura Barichara

Terytorium Barichara jest bogate w kamień, który poddany ręcznej obróbce był i jest używany do konstrukcji domów czy ulic.

Czy spowodowała to legenda, czy też obfity w kamień region, w każdym razie od początków hiszpańskiego osadnictwa kamień był wykorzystywany w konstrukcjach w Barichara.

Wiele miast w Kolumbii czy nawet w całej Ameryce Południowej ma kolonialne korzenie. W wielu tych miastach cegła wyparła jednak tradycyjne metody stawiania budynków. Ale w Barichara jakby zatrzymał się czas…

Pomalowane na biało budynki w Barichara kontrastują z pomarańczową ziemią i żółtym kamieniem użytym do konstrukcji. Bo to architektura Barichara jest główną atrakcją miasteczka.

Andaluzyjski styl architektoniczny przynieśli do Barichara oczywiście hiszpańscy osadnicy. Do wznoszenia budowli używano tradycyjnej metody stawiania ścian domów, zwanej techniką udeptanej ściany (tapia pisada).

Tapia pisada i bareheque – architektoniczna spuścizna Hiszpanów i Guane

Technika tapia pisada (udeptanej ściany) została przywieziona przez Hiszpanów do Ameryki Południowej. W metodzie tej używano specjalnej formy do zbudowania ścian domu. Forma, zwana tapial, składała się z dwóch równoległych płyt utrzymywanych w pewnej odległości za pomocą perforowanych prętów i pasków. W formę wkładano bareheque.

Od początków dziejów ludzkości, konstrukcje budynków wykonywane były z użyciem gliny. W Ameryce Południowej rdzenne ludności używały do konstrukcji również ziemi, przygotowując z niej specjalne budowlane mieszanki. W Kolumbii używano bareheque, z którego plemiona rdzenne konstruowały swoje domostwa.

Bareheque to materiał używany specjalnie do budowy domów i składający się z przeplatanych trzcin lub patyków, połączonych mieszanką wilgotnej ziemi i słomy. Błoto bareheque wbijane jest w formę tapial i następnie poddawane naturalnemu procesowi suszenia pod gorącym słońcem górującym nad Barichara i chłodzenia w czasie pory nocnej.

Połączenie technik tapia pisada i bareheque dało początek pierwszym domom w Barichara. Początkowo w tym stylu były budowane domostwa tylko dla rodzin zamożnych, które zgodnie z tradycją konstrukcji kolonialnych miast były zlokalizowane w centrum miasta. Domostwa dla chłopów i służby stawiane były w dalszej odległości i z innych, prostszych materiałów.

Fundamenty z kamienia Barichara oraz ściana wykonana w technice tapia pisada. Zdjęcie zrobione w kwietniu 2019 r.

Można zaobserwować grubość ściany wykonanej w technice tapia pisada z wypełnieniem bareheque. Zdjęcie zrobione w kwietniu 2019 r.

Zdjęcie domu, którego konstrukcję sfotografowałam w 2019 i efekt finalny uwieczniony aparatem w grudniu 2021.

Zrównoważona i ekologiczna architektura w Barichara

W 1978 roku centrum historyczne Barichara zostało okrzyknięte narodowym pomnikiem ponieważ „jest dobrym przykładem nieformalnego rozwoju urbanistycznego w stylu andaluzyjskim i prezentuje dobry stan zachowania pierwotnego układu urbanistycznego, budownictwa z końca XVIII wieku i atmosferę tamtych czasów”.

Od tamtego czasu mieszkańcy Barichara dbają o to, aby nowe domy były budowane lub stare odnawiane zgodnie z tradycją wiekowej konstrukcji. Obowiązują konkretne przepisy, które określają rodzaj użytych materiałów oraz technik konstrukcji.

Biorąc pod uwagę modny trend świadomej i zrównoważonej działalności człowieka, wiekowa kultura konstrukcji domów w Barichara świetnie wpisuje się w ten nurt. A jeśli dodamy do tego naturalne i ekologiczne materiały, z których wykonuje się ściany, Barichara powinna starać się o tytuł miasta o zrównoważonej i ekologicznej architekturze w Kolumbii.

W żółtych espadrylach po kamiennych ulicach

Obowiązkowym doświadczeniem w Barichara jest spacer po wybrukowanych kamieniem ulicach miasta. Przy odrobinie szczęścia można zaobserwować, jak wygląda tradycyjna konstrukcja nowych domów. Według danych, aż 90% budowli w Barichara jest konstruowanych w technice tapia pisada.

Na spacer warto założyć tradycyjnie używane w Barichara espadryle. Espadryle to hiszpańskie lekkie obuwie, wykonane z tkaniny, a podeszwa jest pleciona z włókien sznurka lub obfitującego w regionie Barichara juty. W Kolumbii espadryle nazywane są alpargatas.

Po powrocie ze spaceru i eksplorowaniu turystycznych atrakcji zauważysz, że twoje buty (a może nawet założyłeś espadryle) są od spodu zabarwione żółtym kolorem. To od żółto-pomarańczowo-czerwonej ziemi, która zawiera duże ilości żelaza i w którą obfity jest region. Dlatego też, na mieszkańców Barichara mówi się Patiamarillos (pata – noga, amarillo – żółty), czyli Żółtonodzy.

Wszystkie zdjęcia pochodzą z archiwum autorki.

PODOBNE ARTYKUŁY

Bikini czy polar, czyli jak mądrze zapakować bagaż do Kolumbii

Bikini czy polar, czyli jak mądrze zapakować bagaż do Kolumbii

bikini czy polar, czyli jak mądrze zapakować bagaż do kolumbii

Polacy wybierający się do Kolumbii niejednokrotnie są zaskoczeni olbrzymią różnicą temperatur panujących na jednym obszarze kraju. 

Dzięki swojemu położeniu na zwrotniku, bogatej geologii kraju oraz dostępu do dwóch oceanów, Kolumbia jest jednym z niewielu krajów na świecie, gdzie znajdują się wszystkie klimaty.

Jak odpowiednio przygotować ubrania? Czy zabrać więcej rzeczy letnich, a ile ciepłych? Odpowiedź na te pytania będzie zależeć od destynacji.

Poniżej przedstawiam pierwsze takie zestawienie najpopularniejszych celów turystycznych w Kolumbii w podziale na klimaty, temperaturę i ze wskazówkami jak się spakować.

A tutaj link do pełnego artykułu o klimacie i pogodzie w Kolumbii.

Klimat gorący w tierra caliente

Klimat gorący w Kolumbii występuje aż na 65% powierzchni kraju i charakteryzuje się przedziałem temperatury pomiędzy 24 a 30 stopniami Celsiusza.

Obejmuje tereny znajdujące się poniżej 1000 m n.p.m.

Wybierający się w klimat gorący mogą zaopatrzyć bagaż we wszystko co skąpe i w jasnych kolorach: koszulki, spodenki, spódnice, stroje kąpielowe oraz obowiązkowo krem przeciwsłoneczny z wysokim filtrem i kapelusz ochronny.

Klimat gorący w strefie tierra caliente jest bardzo bogaty w następujące atrakcje turystyczne:

Amazonia:

  • Amacayacu, park narodowy
  • Chiribiquete, park narodowy
  • Leticia
  • Puerto Nariño

Andy:

  • Anapoima
  • Bucaramanga
  • Girardot

  • Honda

  • Neiva

  • Puerto Triunfo (Hacienda Nápoles)
  • Santa Fe de Antioquia
  • Tatacoa, pustynia

  • Villeta

Karaiby:

  • Barranquilla
  • Cartagena de Indias
  • Cabo de la Vela
  • Capurganá
  • Palomino
  • Santa Marta i Minca
  • Santa Cruz de Mompox
  • San Andres i Providencia, wyspy
  • Tayrona, park
  • Wyspy Różańcowe (Islas de Rosario ySan Bernardo)

Orinoko:

  • Caño Cristales

  • San José Del Guaviare

  • Tuparro, park narodowy

  • Mavecure, wzgórza

  • Villavicencio

Pacyfik:

  • Bahía Solano
  • Buenaventura
  • Nuquí
  • Uramba Bahía Málaga, park narodowy
  • Utría, park narodowy
  • Wyspa Gorgona, park narodowy

Klimat umiarkowany w tierra templada

Klimat umiarkowany w Kolumbii obejmuje 33% powierzchni kraju i cechuje się wiosennymi temperaturami pomiędzy 17 a 23 stopniami Celsiusza

Ten klimat w Kolumbii jest związany z wyższą elewacją nad poziomiem morza pomiędzy 1000 a 2000 m n.p.m.

Na wiosenny, umiarkowany klimat dobrze zaopatrzyć bagaż w: koszulki, spodenki, spódnice. Warto dorzucić dłuższe spodnie, sweter i letnią kurtkę (typu wiatrówka) oraz krem przeciwsłoneczny z wysokim filtrem i coś ochronnego na głowę.

Klimat umiarkowany występuje przede wszystkim w regionie andyjskim i zwany jest przez Kolumbijczyków tierra templada. Obejmuje następujące atrakcje turystyczne:

Andy:

  • Barichara
  • Cali
  • Filandia
  • Guatape
  • Ibagué
  • Jardín
  • Jericó
  • Medellin

  • Pereira
  • Popayan
  • Region Tradycyjnej Kultury Kawowej
  • Salento i Valle de Cocora
  • San Agustín
  • San Gil 

Karaiby:

  • Ciudad Perdida / Teyuna

Klimat CHŁODNY w tierra FRÍA

Klimat chłodny w Kolumbii znajduje się w wysokich górach, znajdujących się pomiędzy 2000 a 3000 m n.p.m. Temperatura jest niższa i oscyluje średnio pomiędzy 12 a 18 stopniami Celsjusza.

Na wysokogórski chłodny klimat trzeba się ciepło ubrać, ale na tzw. cebulkę, ponieważ wachania temperatury w ciągu dnia są bardzo duże. Do bagażu z ubrań wrzucamy: długie spodnie (polecane są dżinsy), kurtkę jesienną (przeciwwiatrową), grubszy sweter lub polar, pełne buty. Z akcesoriów tego samego dnia mogą się przydać okulary słoneczne i parasol. Koniecznie należy posmarować twarz, dekolt i kark kremem z wysokim filtrem (im bliżej słońca, tym bardziej i szybciej przypieka).

Klimat chłodny to tierra fría. Na wysokości ponad 2600 m znajduje się stolica Bogotá, którą przybysze z nizin nazywają lodówką. Można ich rozpoznać jak rano i wieczorem paradują w zimowych kurtkach, rękawiczkach i czapkach. Mijając ich na ulicy Bogotańczycy z kolei mogą być ubrani tylko w koszulkę i obowiązkowe dżinsy.

Przygotuj się na niższe temperatury jeśli wybierasz się do:

Andy:

  • Bogotá

  • El Cocuy, miasto
  • Ipiales
  • Manizales
  • Monguí
  • Pasto
  • Tierradentro
  • Villa de Leyva

  • Zipaquira

     

     

Klimat zimny w páramo

Klimat zimny znajduje się na wysokości pomiędzy 3000 a 4000 m n.p.m. i obejmuje bardzo specyficzny biom w Kolumbii zwany páramo. To tu znajduje się ostatnia granica lasu i rośnie specyficzna roślinność, która otula się srebnym włosim płaszczem chorniąc się przed zimnem. Temperatura jest poniżej 12 stopni Celsjusza.

Na paramo należy się ciepło ubrać: kurtka zimowa, przeciwwiatrowa i przeciwdeszczowa z kapturem (czyli wszystko w jednym), polar, wysokie buty i skarpety, termiczne spodnie. W partiach powyżej 3500 m przyda się nawet czapka, rękawiczki i szalik. Krem z wysokim filtrem – obowiązkowy! Weź ze sobą okulary słoneczne i parasolkę przeciw deszczowi. Do plecaka – termos z gorącą herbatą.

Na tej wysokości w Kolumbii jest mało gmin; najwyżej położone jest Vetas w departamencie Santander na 3350 m. Atrakcje turystyczne są głównie związane z trekkingiem wysokogórskim:

Andy:

  • Chingaza, park narodowy
  • El Verjón, páramo (Parque Ecológico Matarredonda)
  • Laguna Guatavita

  • Ocetá, páramo
  • Santurbán, páramo
  • Sumapaz, park narodowy

     

     

Klimat lodowcowy w tierra helada

Klimat lodowowcowy obejmuje najwyższe partie kolumbijskich gór zaczynających się od 4000 aż do 5775 metrów n.p.m. wyznaczonych przez najwyższy szczyt Simón Bolivar. Temperatury poniżej 0 stopni Celsjusza.

Na tę wysokość zabiera się wyłącznie ubrania termiczne przystosowane do bardzo niskich temperatur i obowiązkowo krem przeciwsłoneczny z wysokim filtrem.

Wśród najważniejszych atrakcji w tierra helada znajdują się:

Andy:

  • El Cocuy, park narodowy
  • Los Nevados, park narodowy

Klimatyczny cud na skalę światową

Sierra Nevada de Santa Marta to masyw górski zakończony dwoma najwyższymi szczytami w Kolumbii: szczyt Kolumba i szczyt Boliwara o wysokości 5775 m n.p.m.

Najniższe partie masywu mają ujście w Morzu Karaibskim, a najwyższe szczyty pokryte są wiecznym śniegiem. Tym samym na masywie ułożone są wszystkie strefy klimatyczne: od gorącego 30 stopniowego upału u jego podnóża po temperatury minusowe w jego najwyższych partiach. To czyni z Sierra Nevada de Santa Marta klimatyczny ewenement, który nie ma sobie równych na całym świecie.

Sierra Nevada de Santa Marta:

  • klimat gorący
  • klimat umiarkowany
  • klimat chłodny
  • páramo
  • klimat lodowowcowy
Klimat i pogoda w Kolumbii

Klimat i pogoda w Kolumbii

Jaki jest klimat w Kolumbii? Czy warto sprawdzać aktualną pogodę? Kiedy jest pora sucha, a kiedy padają deszcze? I jak wpływ mają fenomeny El Niño i La Niña.

San Agustin i Isnos – archeologiczna mekka w kolumbijskich Andach

San Agustin i Isnos – archeologiczna mekka w kolumbijskich Andach

San Agustin i Isnos – archeologiczna mekka w kolumbijskich Andach

Na samym południu departamentu Huila wyrastają góry Masywu Kolumbijskiego (Macizo Colombiano), gdzie źródła mają największe rzeki Kolumbii: Magdalena, Cauca i Putumayo oraz wyrasta Centralna i Wschodnia Kordyliera Andów.

W tym niezwykłym górzystym miejscu znajduje się jedno z ciekawszych miejsc w Kolumbii – Park Archeologiczny San Agustin i Isnos, największa prekolumbijska nekropolia w całej Ameryce Południowej.

kamienny grobowiec z figurami

Parque Arqueológico Nacional San Agustin e Isnos

Założony w 1931 r. Park Archeologiczny San Agustín, został uzany jako pomnik narodowy w 1993 r. Dwa lata później został wpisany na listę zabytków kulturowego dziedzictwa świata UNESCO.

Na 116 ha znajdują się trzy oddalone od siebie miejsca archeologiczne: San Agustín oraz w San José de Isnos – Alto de los Ídolos i Alto de las Piedras. Pieczę nad parkiem sprawuje Kolumbijski Instytut Archeologii i Historii (ICANH).

Oprócz tego, dostępnych do zwiedzania jest kilka mniejszych punktów archeologicznych na terenach prywatnych. Ile miejsc jeszcze nie odkryto – tego nie wiadomo.

Przyjmuje się, że geograficzne regiony San Agustín i Isnos w Huila oraz Tierradentro w Cauca zostały opuszczone przez ludy autochtoniczne przed połową XIV w, jeszcze przed dotarciem konkwistadorów do brzegów Ameryki.

Ponownie odkryte w XVIII i XIX wieku grobowce zostały splądrowane i w dużej części zniszczone w poszukiwaniu skarbów. Erozja, trzęsienia ziemi i ingerencja człowieka dodatkowo spowodowały przemieszczenia kamiennych płyt, ale nie zniszczyły pierwotnej architektury grobowej.

kamienny grobowiec z figurami pod zadaszeniem zrobionym z bambusa

San Agustin

Park San Agustín w San Agustín to główne stanowisko archeologiczne. Znajduje się tu muzeum oraz park archeologiczny na świeżym powietrzu. Składa się z kilku części, które zwiedza się podczas kilkugodzinnego spaceru: Mesita A, Mesita B, Mesita C, Fuente de Lavapatas, Alto de Lavapatas i Bosque de la Estatuas.

Aby zrozumieć znaczenie oglądanych zabytków, koniecznie polecam zatrudnienie przewodnika – w przeciwnym razie jest to oglądanie rzeźb i dziur w ziemi.

Wejście do parku rozpoczyna się od zakupienia tzw. paszportu, który daje możliwość zwiedzenia San Agustin, Alto de los Idolos i Alto de Las Piedras w ciągu 2 dni.

Jeżeli jesteś zainteresowany przewodnikiem, który przybliży ci nie tylko oficjalną wersję ICANH, ale co na temat zabytków mają do powiedzenia różne etnie, to skontaktuj się ze mną przez formularz.

Polecona osoba mówi tylko po hiszpańsku, ale jest jednym z najbardziej wartościowych przewodników w San Agustín. Dobrze rozumie kosmologię rdzennych społeczności i na dodatek zmierzy ci twoją energię :-).

mężczyzna z kobietą i pies stoją na trawie

Mesita A

Mesita A to ośrodek grobowy, w którym znajduje się kilka posągów, sztucznych kopców i kapliczek, a także grobowce z boczną komorą, w której umieszczono wyprawę zmarłego.

Dwa największe kopce grobowe z okresu klasycznego regionalnego kolumbijskiego, o wysokości 4 metrów i średnicy 30 metrów.

rzeźba ptaka, który w dziobie trzyma węża

Mesita B i Mesita C

W Mesita B i C znajduje się więcej grobowców i posągów, którym warto przyjrzeć się z bliska.

kamienny posąg podobny do indianina ze zdjęcia obok

Fuente de Lavapatas

Wyrzeźbione w poziomej skale Fuente de Lavapatas to ceremonialne miejsce, przez które przepływa woda strumienia.

Fantastyczne płaskorzeźby wyrzeźbione w korycie przedstawiają figury ludzi oraz zwierząt. Zaskakuje ogrom i rozmach tego miejsca, które najprawdopodobniej było wykorzystywane do ceremonii i rytuałów.

 

nad kamienistym wyrzeźbionym podłożem wznosi się most z bambusa i dach chorniący podłoże

Z Fuente de Lavapatas czeka wspinaczka do Alto de Lavapatas. Po drodze można zatrzymać się w jednym z domów i napić świeżo wyciśniętego soku z trzciny cukrowej, koniecznie z sokiem z limonki!

Chłopiec wyciska sok z trzciny cukrowej na tradycyjnym przyrządzie

Alto de Lavapatas

W Alto de Lavapatas odkryto kopiec grobowy, któremu towarzyszyło pięć posągów.

Te można dziś oglądać na szczycie wzgórza, z którego rozciąga się wyjątkowy widok na górzysty region Masywu Kolumbijskiego.

wysoka rzeźba

Bosque de la Estatuas

Na 800 m ścieżce w plenerze znajduje się ekspozycja 39 rzeźb kultury augustyniańskiej zatopionych w lesie. Las Posągów to kolekcja rzeźb, które wcześniej były porozrzucane po domach, ulicach i placach gminy San Agustín i stanowiły część codziennego życia mieszkańców. 

dwóch mężczyzn i pies idą ścieżką wśró lasu

San José de Isnos

Aby dostać się do gminy San José de Isnos, trzeba opuścić San Agustin, przekroczyć rzekę Magdalenę oraz ponownie wspiąć się na górę.

Alto de los Idolos znajduje się tuż przed gminą po lewej stronie, a Alto de las Piedras po przejechaniu Isnos po prawej stronie. Droga do obydwu miejsc ma nieutwardzoną powierzchnię.

zielona górska dolina, w oddali grobowca pod zadaszeniem

Alto de los Ídolos

Alto de los Idolos to siedem kopców grobowych położonych na wzgórzu. Po Mesitas jest to miejsce o największej gęstości grobowców i rzeźb w regionie. Znajdują się tam duże kamienne sarkofagi, ozdobione wyszukanymi wzorami i obrazami.

Różne zoomorficzne figury kamienne sugerują wymianę między starożytnymi mieszkańcami Alto de Magdalena (górnego brzegu rzeki Magdalena), a osadnikami z innych regionów, prawdopodobnie z obszarów selwy Amazońskiej.

grobowiec z kamienną przykrywą w postaci krokodyla

Alto de las Piedras

Przestrzenie grobowe w Alto de las Piedras charakteryzują się głębokością grobów i konserwacją oryginalnego malarstwa na płytach.

Jedną z największych atrakcji jest enigmatyczny posąg znany jako El Doble Yo.

Ludzka postać z długimi kłami, która na barku i głowie nosi mniejszą postać o cechach ludzkich i zwierzęcych.

Najpopularniejsza interpretacja posągu to ta opracowana przez psychoanalizę, czyli teoria „id, ego i superego”.

Inne miejsca archeologiczne w San Augustín

W okolicach San Agustín i Isnos jest wiele archeologicznych miejsc. Rzeźby można spotkać nawet na placach głównych gmin.

Te większe i bardziej znaczące opisuję poniżej.

Jeśli starczy czasu i możliwości dodatkowo można zwiedzić te: Pradera Quinchana, La Pradera Quebradillas, Los Petroglifos de El Jabón, Chinas (La Florida) i El Rosario.

El Tablón

W Tablón znajduje się pięć posągów, które odkryto w trzech podziemnych grobowcach. Wśród posągów wyróżnia się ta o wysokość ponad 2 metrów. Obok znajduje się muzeum.

Po Tablón kontunuuje się spacer drogą w dół do La Chaquira.

 

dolina w górach a w środku zadaszona konstrukcja z rzeźbami

La Chaquira

La Chaquira to jedno z najbardziej charakterystycznych miejsc w San Agustín.

Grupa skał wulkanicznych z ludzkimi rzeźbami i zwierzętami jest częścią kanionu rzeki Magdalena, która przepływa 200 metrów niżej.

Wyróżniają się trzy postacie wyrzeźbione z tego samego bloku, z rękami uniesionymi w postawie adoracji.

Nam tym razem się nie udało – schody do La Chaquiry obecnie grożą zawaleniem i są w restauracji.

mężczyzna z psem stoi na ścieżce a za nim zakaz przejścia

La Pelota / El Purutal

Największą atrakcją tego stanowiska archeologicznego są rzeźby, które nadal zachowują oryginalne kolory (biały, czerwony, czarny i żółty), którymi były pomalowane przez kulturę sanagustyniańską.

Struktury El Purutal, wydobyte w 1984 roku, zostały znalezione w ich pierwotnym miejscu, co nadaje temu miejscu szczególną wartość.

Grobowiec został odkryty na prywatnej posiadłości. 

rzeźba z kłami strzeże kamiennego grobowca

WYBIERZ ETAP

przewodnik o Kolumbii w kieszeni spodni mężczyzny
kolorowe kwiaty zawieszone na białej ścianie domu przy ulicy
uśmiechnięta kobieta zbiera owoce kawy
kamienna rzeźba przedstawiająca ptaka z parku san augustin
roześmiani kibice kolumbijscy w narodowych barwach
Atrakcje Pejzażu Tradycyjnej Kultury Kawowej, zabytku UNESCO

Atrakcje Pejzażu Tradycyjnej Kultury Kawowej, zabytku UNESCO

Atrakcje Pejzażu Tradycyjnej Kultury Kawowej, zabytku UNESCO

Podróż do Kolumbii jest kompletna, jeśli odwiedzi się Eje Cafetero. Miejsce, które jest w stanie rozbudzić i pobudzić wyobraźnię niejednego kawosza.

Departamenty Quindío, Risaralda, Caldas oraz północna część Valle del Cauca mają tak długą tradycję w uprawie aromatycznej i delikatnej kawy arabiki, że w 2011 r. zostały wpisane na listę Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Coffee Cultural Landscape of Colombia – Pejzaż Tradycyjnej Kultury Kawowej.

Wzgórza Andów na trzech Kordylierach porośnięte są krzewami Coffea arabica. To, co wyróżnia ten konkretny region to długoletnia tradycja uprawy kawy mająca początek w połowie XIX w.

Co zwiedzić i czego doświadczyć w regionie kawowym? Zapraszam do wyjątkowego przewodnika po zielonej i górzystej krainie, gdzie kawowce rosną w symbiozie z bananowcami.

Jeep Willy´s pośrodku kawowej finki

Doświadcz Coffee Tour

Ręczny młynek do oddzielania skórki owocu kawy od ziarna

Na Coffee Tour poznasz proces od ziarna kawy do filiżanki aromatycznego napoju.

Jak rośnie kawa, jak wyglądają jej zbiory, proces mycia, suszenia, łuskania, prażenia oraz oczywiście same przygotowanie napoju.

Trzy najmniejsze kawowe departamenty Kolumbii, które tworzą tzw. Eje Cafetero (oś kawowa), a zwłaszcza Quindío, przodują w ilości oferowanych wycieczek.

Coffee Tour są organizowane przez wiele miejsc i na każdą kieszeń. Tutaj wymienię jedynie te najbardziej popularne lub warte zwiedzenia.

Hacienda Venecia (Manizales, Caldas)

Hacienda Venecia to przepiękna hacjenda o wiekowej kawowej tradycji. To jedna z najlepszych i kompleksowych opcji w regionie. W hacjendzie można zarezerwować nocleg, nauczyć się o kawie i kakao. Poznać od podstaw kunszt baristy oraz dowiedzieć się jak powstaje rum z trzciny cukrowej.

Café La Divisa de Don Juan (Pereira, Risaralda)

Posiadłość Café La Divisa de Don Juan to jedna z najlepszych opcji poznania procesu kawy w departamencie Risaralda, niedaleko głównego miasta Pereira. 

Finca el Ocaso (Salento, Quindío)

Bliskość Finca el Ocaso do Salento sprawia, że jest to jedno z chętniej odwiedzanych miejsc w Quindío. Uroku miejsca dodają budowle wykonane w tradycyjnej architekturze oraz ładny ogród.

Dom wybudowany w tradycyjnym kolonialnym stylu

Zachwyć się architekturą kolonialnych miast

Pejzaż tradycyjnej kultury kawowej to nie tylko plantacje kawy ale również urocze miasteczka, którym udało się zachować nienaruszoną magię epoki kolonialnej. Domy i hacjendy z kolorowymi balkonami ozdobione są wielobarwnymi kwiatami, które kwitną przez cały rok. Położone w dolinach i na stokach Centralnej Kordyliery Andów. 

Najbardziej charakterystyczne i kolorowe miasteczka, do których warto zajrzeć to:

Filandia, Pijao «Slow city» i Salento w Quindío,
Aguadas i Salamina w Caldas,
Santuario w Risaralda
El Cairo w Valle del Cauca.

Główny plac miasta z palmami i kolonialną zabudową

Trekking do najwyższych palm świata

Aby odetchnąć czystym, górzystym powietrzem i przy okazji wzmocnić kondycję organizmu, najlepiej wybrać się na trekking do dolin, w których rośnie najwyższa palma świata.

Palma woskowa Quindío (Ceroxylon quindiuense) to jednoliścienna roślina pochodząca z górzystych lasów andyjskich Parku Narodowego Los Nevados w Kolumbii. Może sięgać nawet 70 metrów wysokości. Jest jednym z symbolów narodowych państwa kolumbijskiego.

 

Górzyste stoki z wysoką palmą

W Kolumbii największe skupiska palmy woskowej można oglądać w kilku miejscach. Najbardziej znane z nich to:

 

Valle de Cocora

(Salento, Quindío)

Najsłynniejsza dolina palmowa w kraju, gdzie ściągają rzesze turystów.

Aby dobrze ją zwiedzić należy przygotować na trekking przynajmniej kilka godzin.

Jedną z opcii zwiedzania jest przejażdżka konna.

Valle de la Samaria

(Salamina, Caldas)

Dolina leśna w Caldas, w której rośnie palma woskowa.

Las nie jest tak popularny jak Cocora. Dzięki temu jest mniej zatłoczona i panuje tam większy spokój. Warto rozważyć jeśli tłum turystów nie jest ci na rękę.

Tochecito 

(Toche, Tolima)

Tochecito to prawdziwe sanktuarium palmy woskowej. Aż 80% jej światowej populacji rośnie właśnie tu w departamencie Tolima, niedaleko granicy z Quindío.

Dotrzeć można tutaj z Salento na wycieczce rowerowej.

Zabaw się w parkach tematycznych

Region Tradycyjnej Kultury Kawowej w Kolumbii tętni życiem i atrakcjami. Doświadczyć kawową tradycję, zrozumieć życie i pracę rolników oraz przy okazji zabawić się – to opcje oferowane przez parki tematyczne.

Parque del Café

Parque del Café (Park Kawy) w Montenegro (Quindío) to jeden z najstarszych parków tematycznych regionu. Oferta atrakcji jest tak duża, że park oferuje różne paszporty na wejście. Minimalny czas rekomendowany to jeden dzień.

Wśród atrakcji znajdziemy: kolejki górskie, atrakcje wodne, gokarty dla dorosłych i lunapark dla najmłodszych. Muzeum kawy, show kulturalnej tradycji kawowej, przejażdżki konne i wiele innych.

W parku warto wybrać się na spacer wyznaczonymi ścieżkami i poodbserwować naturę (różne odmiany kawy, las bambusowy, tropikalna roślinność i kwiaty).

Jeep Willy´s załadowany rzeczami

Panaca

Panaca to drugi gigantyczny park tematyczny w Quindío (Quimbaya) gdzie można spędzić spokojnie jeden dzień lub dłużej.

Panaca specjalizuje się w udomowionych zwierzętach (tj. konie, bydło, świnie, ptactwo, strusie oraz psy i koty). W ofercie są interaktywne pokazy przez naukę i zabawę, co sprawia, że jest to fantastyczne miejsce do spędzenia z dziećmi. Szczególnie polecam obejrzeć ciekawą farmę, gdzie jedwabniki produkują jedwab.

Panaca specjalizuje się również w sportach ekstremalnych oferując np. przelot tyrolką (canopy) nad bambusami, kawą i bananowcami.

Mężczyzna lecący na tyrolce ponad koronami bambusowego lasu
Dwie kobiety i dwóch mężczyzn na arenie rozmawiają
Kilku ludzi próbuje przeciągnąć byka

Recuca

Park Recuca (Calarcá, Quindío) to idylliczna podróż w tradycję kultury kawowej. Nawet jeśli skorzystaliście wcześniej z Coffee Tour, to warto wpaść do Recuca.

Tu poznasz od podszewki życie i pracę tradycyjnych zbieraczy kawy i chapoleras. Park posiada na widoku wiele tradycyjnych przedmiotów wykorzystywanych do produkcji kawy.

Na obiad można zamówić tradycyjne fasolowe bitute lub wegetariańskie.

Kobieta ubrana w tradycyjny strój klęczy przy drzewku kawy
Kobieta zbiera kawę wśród drzew kawy
Kolorowe kolonialne domy z uprawą kawy w tle

Parque los Arrieros

 Parque los Arrieros to tematyczny park poświęcony życiu arrieros – tragarzy. 

Zawód arriero ma długą i poważaną historię w Kolumbii. W regionie kawowym ich umiejętności szczególnie były pomocne na wąskich, górzystych dróżkach, aby przetransportować ciężkie worki z kawą od rolnika do punktu zbiorczego w miejscowości. Ich nieodłacznym towarzyszem pracy jest muł.

W parku organizowane są różne artystyczne pokazy oraz aktywności związane z życiem tragarzy. Można zapoznać się także z procesem pozyskania paneli z trzciny cukrowej.

Ogród botaniczny

Jardín Botánico (ogród botaniczny) w Armeni jest warty wycieczki, która odbywa się wraz z przewodnikiem.

Bogaty w tropikalne i endemiczne rośliny ogród to wspaniały spacer pod baldachimem tropikalnych drzew.

Ogród w Armenii jest znany ze swojej motylarnii, której szklarnia wybudowana jest w kształcie ogromnego motyla.

Liście helikonii

Wspinaczka do lodowca wulkanu

Najlepsze kawy rosną na wulkanicznej ziemi. Zatem do hodowli kawy potrzebne jest sąsiedztwo… wulkanów.

Parque Los Nevados to narodowy park w regionie, który w opiece ma kilka aktywnych wulkanów. Najsłynniejsze z nich to: Nevado del Ruiz, Nevado del Tolima, Nevado de Santa Isabel i stratowulkan Nevado el Cisne.

Ze względu na aktywność sejsmiczną zawsze należy sprawdzać, które szlaki są otwarte. Wejście tylko z autoryzowanym przewodnikiem i ubezpieczeniem. Najlepsze i pewniejsze możliwości wejścia są na wulkan Santa Isabel.

Odkryj Kolumbię

przewodnik o Kolumbii w kieszeni spodni mężczyzny
kolorowe kwiaty zawieszone na białej ścianie domu przy ulicy
uśmiechnięta kobieta zbiera owoce kawy
kamienna rzeźba przedstawiająca ptaka z parku san augustin
roześmiani kibice kolumbijscy w narodowych barwach

error: Content is protected !!